Friday, December 5, 2014

Απογείωση.

Παρασκευή 5 Δεκέμβρη.
Μια ακόμη μέρα που δεν θα ξεχάσω ποτέ.

Αυτή τη στιγμή που γράφω βρίσκομαι μερικές χιλιάδες πόδια πάνω απο το έδαφος. Είχα πολλά χρόνια να το ζήσω αυτό. Παρατηρώ την πεντακάθαρη ατμόσφαιρα. Την αργή και σταθερή ανατολή του ηλίου. Τα κατάλευκα σύννεφα...
Ότι χρειάζομαι για να νιώσω ολόκληρος και δυνατός. Δεν ξέρω ακριβώς πως να το περιγράψω, αλλά είναι σαν να μην είμαι απο αυτόν τον κόσμο αυτή τη στιγμή.
Όλα είναι τόσο... ειδυλλιακά.

Όταν πετάς τόσο ψηλά τίποτα δεν υπάρχει που να σου φαίνεται ακατόρθωτο. Ούτε τα προβλήματα σου, ούτε οι αμφιβολίες σου, ούτε καν ο ίδιος σου ο εαυτός δεν μπορεί να σε κατεβάσει. Εναρμονίζεσαι πλήρως με το περιβάλλον. Γίνεσαι κι εσύ ένα σύννεφο σαν όλα τ'άλλα. Ξαφνικά, η δύναμη της ελευθερίας και της ελπίδας, υπερβαίνει κάθε άλλη.

Κάθε ταξίδι και μια ιστορία λένε. Εγώ θα έλεγα πως όλα είναι μέρος μιας μεγαλύτερης, ενός μεγαλύτερου ονείρου αν θέλεις. Δεν έχει σήμασια πότε και πως θα τελειώσει, μπορεί να μην τελειώσει και ποτέ στην τελική. Σημασία έχει να το ζήσεις στο έπακρον.

Να πετάξεις.
Ελεύθερος.

Ελπίζω να μην λησμονήσω ποτέ αυτά τα λόγια...