Επιτέλους μετά απο ενάμισυ χρόνο στη σχολή, βρέθηκα στην πρώτη οργανωμένη δουλειά έξω απο τα πλαίσια εργασιών και ασκήσεων... Έπειτα απο 16 ώρες γυρίσματος σερί μόλις γύρισα σπίτι έχοντας συνειδητοποιήσει για τα καλά πόσο πολύ λατρεύω αυτή τη δουλειά... Δεν υπάρχει καλύτερος τρόπος να ξεπεράσεις τα προβλήματα και τις καθημερινές δυσκολίες της ζωής, απο το να κάνεις αυτό που αγαπάς πραγματικά. Αν και πολύ κουρασμένος, δούλεψα με εξοπλισμό τελευταίας τεχνολογίας, γνώρισα καινούριους και ταλαντούχους ανθρώπους, γνώστες του αντικειμένου, μίλησα και δούλεψα με καταξιωμένους ηθοποιούς, αλλά και μικρά ανερχόμενα αστέρια, μα πάνω απ'όλα άρχισα να καταλαβαίνω καλύτερα τις δυνατότητες μου αλλά και το αντικείμενο που επέλεξα να ασχοληθώ. Ξέρω οτι ακούγεται κάτι μικρό και ασήμαντο, αλλά είναι κάτι που ειλικρινά νιώθω πως με αναζωογόνησε... Προχθές έγραψα μια ιστορία για την ελπίδα προσπαθώντας να αναδείξω την σημασία της για τη ζωή μέσα απο μια μικρή προσωπική εμπειρία. Σήμερα ένιωσα την ελπίδα στο πετσί μου. Μια ελπίδα πως μέσα απο όλη αυτή τη δυστυχία και την δυσκολία που με περιβάλλει τον τελευταίο καιρό βρήκα επιτέλους κάτι που να με γεμίζει. Και το μόνο σίγουρο είναι πως δεν πρόκειται να το παρατήσω για κανέναν λόγο τώρα που το βρήκα. Ευχαριστώ όλους τους συντελεστές για την σημερινή υπέροχη εμπειρία! Και το καλύτερο, το ταξίδι συνεχίζεται.
