https://www.youtube.com/watch?v=ZCQ53pWxDcE
Πολλές ειδήσεις τελευταία. Κακές ειδήσεις. Δύσκολα χρόνια.
Κάθε φορά που ακούω, βλέπω ή αισθάνομαι πως κάποιος ή κάτι πεθαίνει και φεύγει για το μεγάλο ταξίδι στο "παντού και πουθενά", ηχεί στα αυτιά μου αυτή η μελωδία. Φαντάζομαι αυτό το "παντού και πουθενά" του "παραδείσου". Έξι λεπτά "αιωνιότητας". Αν υπάρχει σίγουρα έτσι πρέπει να ακούγεται...
Στον παράδεισο, θα μυρίζει μέντα και λεμόνι και λεβάντα και χιλιάδες άλλα αρώματα που χώσαμε στα εργαστήρια προσπαθώντας να κάνουμε απορρυπαντικά. Απορρυπαντικά, ενάντια στην ρύπανση της φύσης μας,
Στον παράδεισο, Η λογική θα βασιλεύει και η παραφροσύνη θα είναι έννοια άγνωστη. Όλοι θα είναι παιδιά που θα παίζουν ανέμελα έξω από το άγγιγμα του χρόνου και της φθοράς. Ούτε βόμβες, ούτε πείνα, ούτε φόβος. Κυρίως όχι φόβος. Καμία ανάμνηση του επίγειου "υπόγειου" παρελθόντος. Καμία οργή, καταπίεση και ανάγκη για επαναστάσεις. Κανένα δόγμα και σύνορο. Καμία μονάδα μέτρησης. Ένας τόπος φτιαγμένος από την ουτοπία της ανθρώπινης παράνοιας. Ένας τόπος για όλους και κανέναν. Η τουλάχιστον έτσι θέλω να πιστεύω ότι θα είναι. Αρμονία, δίχως πλήξη. Ανυπαρξία δίχως απληστία. Ισορροπία.
Μέχρι να φτάσουμε εκεί όμως, πρέπει να βγάλουμε άκρη εδώ. Που ξέρεις; Ίσως η "ουτοπία" να μην είναι τόσο μακριά όσο νομίζουμε.
