Χιονίζει.

Καθόταν εκεί. Μόνος.
Περίμενε κάτι, δεν ήξερε στα σίγουρα τι ακριβώς ήταν αυτό.
Λεωφορεία περνούσαν το ένα μετά το άλλο. Λες και δεν τον ένοιαζε.
Απλά περίμενε. Μέσα στο κρύο.

Έψαχνε να βρει απαντήσεις.
Τόσα πολλά τα γιατί, τόσο λίγος ο χρόνος.
Κάτι έβγαινε όμως, ένα αχνό νόημα πίσω από το θολό τζάμι της στάσης.

Για μια στιγμή κοίταξε τα δάχτυλά του. Δεν τα ένιωθε πλέον.
Το κεφάλι του βαρύ. Παγωμένο.
Όμως δούλευε, επιτέλους δούλευε.
Η μοναξιά καμιά φορά προσφέρει αυτό το προνόμιο.
Η απώλεια λόγου, εξ ορισμού, βοηθάει στην ταξινόμηση της σκέψης.

Για μια στιγμή άγγιξε το τηλέφωνο του. Κοίταξε μια φωτογραφία.
Στάθηκε εκεί για ώρα. Απορροφημένος.
Την ανέλυσε, την απομνημόνευσε.
Την λάτρεψε.
Την φοβήθηκε.

Αύριο αλλάζει ο χρόνος. Ένα νέο κεφάλαιο έρχεται για να γράψει ιστορία.
Τι σημαίνει αυτό; Είναι καλό ή κακό;
Όσο και αν δεν του αρέσει η αναμονή, ο χρόνος πάντα δίνει όλες τις απαντήσεις.

Σηκώθηκε πάνω. Κοίταξε τον ουρανό. Έκλεισε τα μάτια.
Μικρές νιφάδες πάγου χάιδευαν το πρόσωπό του.
Χαμογέλασε.

Χιονίζει.
Επιτέλους χιονίζει.

Ο Πρίγκηπας του μίσους.

Είναι δύσκολο να μην μισείς.
Τους ανθρώπους, τις πράξεις τους, τις καταστάσεις της ζωής.

Όταν σου τσακίζουν το ηθικό και απολαμβάνουν να σε βλέπουν να ματώνεις, το μίσος είναι το μόνο συναίσθημα που βγάζει νόημα. Πολλές φορές φαίνεται η πιο λογική αντίδραση. Η πιο καλή άμυνα και ταυτόχρονα επίθεση. Η μόνη διέξοδος διαφυγής από την αίσθηση της ανημποριάς.

Με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, αργά η γρήγορα, σε οδηγεί στο πουθενά.  Σε ξεσκίζει. Σε μεταμορφώνει σε κάτι που δεν είσαι. Σε κάτι που εύχεσαι ποτέ να μην γίνεις. Το έχω δει, το έχω νιώσει. Ακόμα το αισθάνομαι. Το βλέπω μπροστά μου. Προσπαθώ πολύ σκληρά να μην υποκύψω.

Είναι στιγμές που μισώ. Μισώ πολύ, μισώ βαθιά. Στιγμές που νομίζω πως η βία και ο θυμός θα με σώσουν. Θα με βοηθήσουν να επιβιώσω, να προστατευτώ. Παρορμητικές αντιδράσεις και λύσεις σε απαντήσεις που δεν έχω προλάβει καν να σκεφτώ. Ώρες ώρες πιστεύω τόσο πολύ πως η παρόρμηση της στιγμής, θα δώσει την λύση που χρειάζομαι. Την ελευθερία που αποζητά η ψυχή. Μια στιγμή απόλυτης συναισθηματικής απελευθέρωσης. Χωρίς κανόνες και κώδικες συμπεριφοράς. Χωρίς περιορισμούς. Ακριβώς κάτι τέτοιες ώρες καταλήγω στο κενό.

Διαπιστώνω ότι το μεγαλύτερο μέρος αυτών των ημερών, προσπαθώ να συμμαζέψω τις ζημιές των προηγούμενων. Σε μια τέτοια ζωή, δεν υπάρχει μέλλον. Μόνο αντιπερισπασμοί και τύψεις. Τύψεις βαθιές και σκοτεινές. Αισθήματα στέρησης. Αρρωστημένες καταστάσεις συναισθηματικής παρανομίας. Σε μια τέτοια κατάσταση δεν ζεις, επιβιώνεις.

Όσο γράφω κοιτάζω ουρανό. Κοιτάζω το αχανές βασίλειο του χρόνου. Το δικό μου βασίλειο. Σαγηνεύομαι από το φεγγάρι, τα αστέρια, τα μικρά φώτα από τα αεροπλάνα που πηγαινοέρχονται. Η φωτιά στα σωθικά σιγά σιγά καταλαγιάζει. Νομίζω πως υπάρχει λόγος που το μάτι μου δεν εστιάζει πλέον στο ατελείωτο σκοτάδι της νύχτας. Δεν γίνεται, κάποιος λόγος θα υπάρχει που μαγνητίζεται από ένα μάτσο λευκές κουκκίδες.

Είμαι μικρός ακόμα. Θα μάθω. Κάποτε θα γίνω βασιλιάς, θα μάθω να καθοδηγώ. Ακόμα και τον ίδιο μου τον εαυτό. Μέχρι τότε θα μείνω εδώ, θα μάθω να διαλέγω. Θα μάθω να παρατηρώ. Για έναν πραγματικό βασιλιά, όλα είναι θέμα οπτικής. Θέμα επιλογής. Είναι πολύ αργά πλέον για αυταπάτες. Πολύ αργά για αδυναμίες.

Δεν είμαι αδύναμος.

Δεκέμβρης.

Δεκέμβρης. Ο αγαπημένος μου μήνας με διαφορά.

Εκτός από το κομβικό σημείο που αποτελεί στην ροή των εποχών και του χρόνου, όπως τουλάχιστον τον αντιλαμβανόμαστε και τον μετρούμε εμείς, σηματοδοτεί δυο τεράστιες αλλαγές-μαθήματα στη ζωή του κάθε ανθρώπου.

Από τη μία, μέσω των Χριστουγέννων, τη σημασία της οικογένειας και της θαλπωρής που αυτή επιφέρει. Τη σημασία, της αμοιβαίας εμπιστοσύνης και αγάπης.

Από την άλλη, μέσω της αλλαγής του χρόνου, τη γέννηση της ελπίδας, την υπενθύμιση σε όλους μας, πως έχουμε το δικαίωμα να ονειρευόμαστε, αλλά έχουμε την υποχρέωση να παλεύουμε καθημερινά για την πραγμάτωση αυτών των ονείρων.

Το πιο σημαντικό όμως με αυτόν τον μήνα, δεν είναι τόσο το αίσθημα που αφήνει στο τέλος του, όσο η διαδικασία που σε υποβάλει κατά τη διάρκεια του. Μια αμφιλεγόμενη και πολυτάραχη κατάσταση που αγγίζει τα όρια της μελαγχολίας. Μια διαδικασία όμως που σε κάνει να σκεφτείς και να αξιολογήσεις τις πράξεις σου. Κάθε φορά αναλογιζόμενος τα όσα έχεις ζήσει, με αφετηριακό γεγονός την αρχή του περασμένου χρόνου, εντοπίζεις τα λάθη σου, αναθεωρείς τις πρακτικές και τον τρόπο σκέψης σου και ψάχνεις νέους δρόμους.

Σήμερα από τα ξημερώματα ακόμη, έχω δεχτεί την ευχή και την αγάπη πολλών ανθρώπων, με αποτέλεσμα να έχω αναλογιστεί πολύ σοβαρά τη σημασία του σεβασμού και της αγάπης που ανέφερα παραπάνω. Από γνωστούς και φίλους, μέχρι άτομα της οικογένειας μου, όλοι ανταποκρίθηκαν στο εορταστικό κάλεσμα της ημέρας και μου έδωσαν έναν λόγο να χαμογελώ.

Ίσως αυτό να είναι και το μάθημά μου για σήμερα. Το Χριστουγεννιάτικο δώρο μου αν θέλεις. Να κρατιέμαι απ' αυτές τις απλές στιγμές και να τις εκτιμάω περισσότερο. Τελικά δεν νομίζω πως είναι τόσο δύσκολο να βρεις κάτι που σε κάνει ευτυχισμένο, έστω και για λίγο. Ένα χαμόγελο, μια αγκαλιά, ένα εορταστικό τραπέζι, ένα φιλί... όλα τους παίζουν τον ρόλο τους.

Για άλλη μια φορά έφερα στο μυαλό μου πως πολλές φορές θα πονέσεις, θα υποφέρεις, θα πρέπει πάρεις δύσκολες αποφάσεις αλλά το σημαντικό είναι να μην αφήσεις το βάρος τους να σου στερήσει τη χαρά της ζωής. Ότι και να γίνει, πρέπει να βρεις πράγματα που σ' αγαπούν και τα αγαπάς και να τρέξεις σε αυτά. Να τα κάνεις δικά σου.

Η δύναμη άλλωστε έρχεται από τα καλά πράγματα. Την οικογένειά, τους φίλους, την ικανοποίηση από τη σκληρή δουλειά. Αυτά είναι τα πράγματα που σε γεμίζουν. Απ' αυτά κρατιέσαι, όταν είσαι διαλυμένος.

Αυτό είναι το αληθινό πνεύμα των Χριστουγέννων άλλωστε, πίσω από όλες τις ευχές και τα δώρα.

Η γέννηση της ελπίδας. 

Απογείωση.

Παρασκευή 5 Δεκέμβρη.
Μια ακόμη μέρα που δεν θα ξεχάσω ποτέ.

Αυτή τη στιγμή που γράφω βρίσκομαι μερικές χιλιάδες πόδια πάνω απο το έδαφος. Είχα πολλά χρόνια να το ζήσω αυτό. Παρατηρώ την πεντακάθαρη ατμόσφαιρα. Την αργή και σταθερή ανατολή του ηλίου. Τα κατάλευκα σύννεφα...
Ότι χρειάζομαι για να νιώσω ολόκληρος και δυνατός. Δεν ξέρω ακριβώς πως να το περιγράψω, αλλά είναι σαν να μην είμαι απο αυτόν τον κόσμο αυτή τη στιγμή.
Όλα είναι τόσο... ειδυλλιακά.

Όταν πετάς τόσο ψηλά τίποτα δεν υπάρχει που να σου φαίνεται ακατόρθωτο. Ούτε τα προβλήματα σου, ούτε οι αμφιβολίες σου, ούτε καν ο ίδιος σου ο εαυτός δεν μπορεί να σε κατεβάσει. Εναρμονίζεσαι πλήρως με το περιβάλλον. Γίνεσαι κι εσύ ένα σύννεφο σαν όλα τ'άλλα. Ξαφνικά, η δύναμη της ελευθερίας και της ελπίδας, υπερβαίνει κάθε άλλη.

Κάθε ταξίδι και μια ιστορία λένε. Εγώ θα έλεγα πως όλα είναι μέρος μιας μεγαλύτερης, ενός μεγαλύτερου ονείρου αν θέλεις. Δεν έχει σήμασια πότε και πως θα τελειώσει, μπορεί να μην τελειώσει και ποτέ στην τελική. Σημασία έχει να το ζήσεις στο έπακρον.

Να πετάξεις.
Ελεύθερος.

Ελπίζω να μην λησμονήσω ποτέ αυτά τα λόγια...