Η παραλία.

Μια παραλία η ζωή. Μια ατελείωτη χρυσή παραλία. Επάνω της πατημασιές, ξεθωριασμένες απο το νερό και την υγρασία. Φθαρμένες απο τις συνεχώς επαναλαμβανόμενες κινήσεις των κυμάτων. Τα κύματα... η αδεισώπητη αλλαγή της ζωής. Το σημάδι του χρόνου πάνω σε αυτή. Άλλοτε φεύγουν, άλλοτε έρχονται. Άλλοτε είναι γαλήνια άλλοτε αγριεμένα. Πάντα όμως φέρνουν και κάτι διαφορετικό, την αλλάζουν. Και με κάθε κύμα, με κάθε νωχελική κίνηση, η παραλία δεν είναι ποτέ ξανά η ίδια. Οι εποχές περνούν και αυτή αλλάζει. Μια κρυώνει, μια ζεσταίνεται, άλλοτε είναι γεμάτη, άλλοτε μόνη και έρημη. Η παραλία όμως είναι ακόμα εκεί. Και θα συνεχίσει να είναι, όσες ψυχές και αν περάσουν απο αυτή. Ο χρυσός της καμβάς έχει αποτυπώσει για πάντα κάθε κίνηση, κάθε φωνή, κάθε ανάμνηση. Και έτσι θα συνεχίσει να υπάρχει, θα συνεχίσει να δέχεται και να απορροφά στιγμές ζωής, μέχρι να την καταπιεί η θάλασσα. Μέχρι η ίδια η υπαρξή της να επιτελέσει τον σκοπό της.

Ο Παράξενος.

Σήμερα για άλλη μια φορά άκουσα αυτό το τραγούδι. Αυτό το τραγούδι, που με κάνει να θέλω να κλάψω με όλη μου την καρδιά. Που με κάνει να θέλω να προσευχηθώ, να σπάσω, να αντιδράσω. Αυτό το τραγούδι. Η πιο ρομαντική αγανάκτηση... Μια απο τις πιο επιτυχημένες διατριβές της ανθρώπινης ψυχής και αντίδρασης.

Ποτέ ότι και αν κάνουμε δεν θα είναι αρκετό. Ποτέ δεν θα είμαστε ευχαριστημένοι. Πάντα θα βρεθεί κάποιος που θα διαστρεβλώσει τις προθέσεις και τα πιστεύω μας. Πάντα κάποιος θα πάρει την αγάπη για ελευθερία και ζωή και θα την μετατρέψει σε δόγμα. Σε κερδοσκοπική επιχείρηση. Και πάντα θα υπάρχουν αυτοί οι ανόητοι που θα ακολουθούν τα δόγματα. Που θα δημιουργούν σύνορα στην ανθρώπινη σκέψη και διανόηση. Που θα καταργούν την ανάγκη του ανθρώπου για ελευθερία και αγάπη. Που θα καταργούν τις αγνές προθέσεις και πράξεις. Που θα υποτιμούν ή θα θεοποιούν. Που θα ζουν για να ακολουθούν. Ένας κάποτε αποφάσισε να σπάσει αυτές τις πρακτικές. Αποφάσισε να δείξει τον δρόμο. Πολλοί ακολούθησαν. Λίγοι άκουσαν. Λίγοι ένιωσαν. Ακόμα πιο λίγοι έδρασαν. Ο κύκλος επαναλαμβάνεται συνεχώς. Αλλά αυτός δεν θα είναι εδώ άλλο πια να πεθαίνει και να ανασταίνεται. Δεν θα αναμειχθεί άλλο στα ανούσια παιχνίδια των ανθρώπων. Κάποιος άλλος μπορεί να το έκανε. Όχι αυτός. Παρατηρεί και σιωπαίνει.

Πάει ο παράξενος. Πήγε σε άλλον γαλαξία να δοκιμάσει την τύχη του.
Και έφυγε οριστικά.

https://www.youtube.com/watch?v=JDtMofjAARk

Oblivion.

A world full of horrors and dark leper dreams.
Where sex, money and violence rule everything.
Forgotten Messiahs keep dying as it seems.
As devils still reign through eternal suffering.

Most virtues are lost or fighting against.
A war with a sleepless and cruel enemy.
And humans distrust long now has commenced.
The end of all love, of friendship and harmony.

The world comes to end with tears and despair.
As angels and men still strive for forgiveness.
But all is not lost there's hope still out there.
Before the outlawed and forgotten kindness.

Yet love is not lost but long is forsaken.
Oblivion soon claims the soul and the heart.
Our lives by our hate are day by day taken
It's time for our hate, start falling apart.

Η Αυγή.

Αυγή, τόσο όμορφη κι όμως τόσο υποτιμημένη. Είναι απο τις λίγες φορές που αντί να παω για ύπνο τέτοια ώρα, ξυπνάω. Κι όμως ποτέ άλλοτε δεν την παρατήρησα, συνήθως ήμουν πολύ κουρασμένος για να το κάνω. Φοβόμουν μην την κοιτάξω κατάματα μήπως και μου χαλάσει τον ύπνο. Σήμερα όμως, κάπου ανάμεσα στην απόλυτη ηρεμία και το συνεχώς αναδυόμενο άγχος θυμήθηκα κάτι που είχα ξεχάσει για χρόνια. Η ομορφιά της αυγής είναι εφάμιλη του ηλιοβασιλέματος. Δροσερή μα συνάμα και ζεστή. Σκοτεινή μα συνάμα φωτεινή καθώς τα φώτα της πόλης σβήνουν και ο ήλιος αναδύεται για να διεκδικήσει τον ουρανό. Η ηρεμία που νιώθει κανείς καθώς παρατηρεί τον ουρανό να παίρνει το υπέροχο γαλάζιο του χρώμα δεν περιγράφεται με λόγια. Νιώθεις πως κάτι καινούριο γεννιέται απο τις στάχτες του παλιού. Κάτι όμορφο, φρέσκο, δροσερό. Βέβαια και αυτή η ημέρα θα φτάσει στο τέλος της κάποια στιγμή, όμως ο κύκλος δεν τελειώνει η ελπίδα γεννιέται ξανά και ξανά, μέρα τη μέρα, αυγή την αυγή.