Επιστροφή.

Τι είναι εν τέλει η ελπίδα;

Μια στάση ζωής αδιάλλακτη και μετρήσιμη ή μια αφηρημένη έννοια που επιδέχεται αυξομοιώσεις ανάλογα με τη διάθεση και τον καιρό;

Είναι η κινητήριος δύναμη της ύπαρξης ενάντια στο φόβο του αγνώστου ή ένα μαρκετίστικο κόλπο εξαπάτησης του νου για να μας φέρει σε μια διαδικασία ανώφελης ενεργητικότητας;

Κατ επέκταση, αξίζει να ελπίζει κανείς σε κάτι καλύτερο, σε λίγη παραπάνω μαγεία απ' όσο πιστεύει ότι υπάρχει σε αυτόν τον κόσμο, ή θα ήταν καλύτερο να αποδεχτεί εξ αρχής την ήττα του και να δει τα πράγματα πιο "πρακτικά".

Τόσα πολλά τα φιλοσοφικά ερωτήματα που ανακύπτουν από τόσο βαρύγδουπες έννοιες. Τόσες πολλές οι εκβάσεις των εννοιών από τις εκάστοτε συνισταμένες της ζωής και της σκέψης.

Μετά από 27 πολύ μακρά χρόνια σε αυτόν τον κόσμο έχοντας κερδίσει το τζακ ποτ της αγάπης, χάνοντας πρόωρα αγαπημένους ανθρώπους στο μαύρο έρεβος και παρατηρώντας το μεγαλείο της ζωής παραμένει ίσως το πιο καίριο ερώτημα μου: Τι σκατά είναι η ελπίδα;

Ίσως να το ξέρω ήδη πως απάντηση δεν υπάρχει,

όμως ελπίζω

να την βρω.

Μόνος δεν πολεμάς.

Και που πάμε;

Με τόση αδικία.

Που πάμε;

Με τόση κακία;

Που πάμε; 

Με τόση ανάγκη;

Για...

          μαγεία.

                                    Πες μου λοιπόν, που πάμε;

                                    Και πως σταματώ να πονάω...;

                                    να πονάω όχι μόνο για μένα, αλλά για ολόκληρη την πλάση

                                    να γδέρνω την ψυχή μου στα μαχαίρια,

                                    ενός κόσμου αλλιώτικου... 

                                    απ' αυτόν που μου υποσχέθηκαν.

Ίσως η αγάπη...

 ναι η... αγάπη.

 Να σώσει το σήμερα.

      Και το αύριο.

          Και το μεθαύριο.

              Ίσως.

                                        ...κάθε σήμερα και αύριο και μεθαύριο που θα υπάρξει!

Ίσως και όχι. 

Σίγουρα όχι έτσι.

Μια λέξη με απεριόριστες διεξόδους, σημασίες, πιθανότητες και αφορμές μπορεί τόσο εύκολα να αποτελέσει δικαιολογία, λάβαρο αδικίας και κουβέντα προδοσίας. Και ας μην το θέλει...

Γίνεται σκληρό όπλο στα χέρια όσων δεν την σέβονται σαν αξία και δεν την ασκούν ασκητικά σαν την πιο ιερή τελετουργία. 

Γίνεται ευτελής και ξετσίπωτη. Γίνεται λίγη. Κάλπικη.

Ίσως...

        ο κόσμος να ξέπεσε δια αφορμήν σπουδαία και οξύμωρη...

           Ίσως η αγάπη να τον σκότωσε.

                                              Η αγάπη για τον φόνο.

                                                           

                                              Η αγάπη για το μίσος.

                                              Η αγάπη για το χρήμα.

                                                           

                                              Τη σάρκα, το αίμα, τα οστά,

                                              το ατσάλι, το τσιμέντο, την πρέζα,

                                              τον Μεσσία, τον Βασιλιά, τον Αφέντη,

                                              το μουνί, τον πούτσο, την "πλην"ουσία,

                                              το τάνκ, το ουράνιο, την ψήφο, την καρέκλα,

                                              το ρομπότ, το μικροτσίπ, την οθόνη, 

                                              την Wallstreet, το Hollywood, τα αστέρια και το διάστημα.

Η αγάπη του άπειρου σκοταδιού, της φρίκης της διασημότητας, της αναξιοπρέπειας της μοναξιάς, του φόβου της ανευθυνότητας.

Η αγάπη του τιποτένιου. 

Η αγάπη του άτεχνου. 

Η αγάπη του τίποτα.

Μια αγάπη διαστρευλωμένη. Μοιρασμένη σε τόσες συνιστώσες. Σε τόσες "οικογένειες".

Τόσο πικρές και τόσο άρρωστες όσο οι κοινωνίες που τις εγκιβωτίζουν.

Όμως... υπάρχει στα αλήθεια μόνο αυτή; Μόνο αυτός ο τρόπος να αγαπάς;

Κυρίες και κύριοι μην κάνετε το λάθος και πιστέψετε πως μιλάμε για μια αξία τόσο μοναδική, τόσο δυσεύρετη, τόσο ουτοπική!! Σας ικετεύω μην πέσετε στην παγίδα.

Δεν πρόκειται για κάποιου είδους μοναδικό και ανεπανάληπτο προσωπικό παράδεισο που ξεχωρίζει ξεκάθαρα, σαν όαση στην έρημο. Όχι, όχι, δεν θα πούμε τέτοιες ιδεαλιστικές, ρομαντικές μπούρδες σήμερα. 

Αντιθέτως, μιλάμε για μια αλήθεια, τόσο αληθινή που θα νομίζετε ότι τόσον καιρό ζούσατε σε μια τεράστια φούσκα! 

Καλά ακούσατε, μιλάμε για μια αλήθεια. 

Οι αλήθειες όμως πονάνε, θέλουν ποιότητα, ειλικρίνεια, τσαγανό και αυτοθυσία.

Η αγάπη δεν ξεπλένεται τόσο εύκολα, 

δεν ζητά συγχωροχάρτια.

Αναβλύζει απ'τα έγκατα της ύπαρξης. 

            Είναι χρώμα, 

                      είναι μουσική, 

                                είναι αστερόσκονη. 

Είναι το πιο ανθεκτικό υλικό που θα βρεις. Στο ορκίζομαι!

.

.

.

Πρέπει όμως πρώτα να ανοίξεις καλά τα μάτια σου, και αν δεν την δεις...

άκου την. Μυρισέ την. Αγγιξέ την. Φιλοσόφησέ την. 

Υπάρχουν τόσα ψεύτικα είδωλα τριγύρω να σου δείξουν που να ψάξεις.

Που να μην κοιτάξεις καν.

Θυμίσου. 

Μην την ξεχνάς.

Θυμίσου.

Να την τιμάς.

Και όταν την βρεις μην τυχόν και λησμονήσεις...

                                                                            Μόνος δεν πολεμάς.

Ξανά.

Εδώ είμαι πάλι. Ξανά.

Ανοίγω τη σκέψη, πιάνω την ψηφιακή μου "πένα" και βγαίνω ξανά στον ωκεανό του διαδυκτίου.

Γιατί έφυγα; Γιατί κουράστηκα να γράφω για αλλαγές και όλα να μένουν ίδια.
Γιατί γύρισα; Γιατί κουράστηκα να μη γράφω για αλλαγές ενώ δεν μένω ίδιος.

Ξέρεις δεν ξέρεις, πρέπει να μιλάς, να ανοίγεις διαλόγους με όσους επιθυμούν. Πες πες κάτι μένει... και ας κυνηγάμε την ουρά μας συνήθως.

"Το λακωνίζειν εστί φιλοσοφείν".

Εδώ και περίπου έναν χρόνο που έκλεισα το blog και σταμάτησα να μιλάω για ότι θεωρώ σημαντικό, παρατήρησα, παρατήρησα προσεκτικά και η αίσθηση έγινε πλέον βεβαιότητα, η γνώση κρύβεται στη σιωπή.

Όσο περισσότερο ξέρεις να σιωπαίνεις, τόσο περισσότερο ξέρεις να ακούς.
Όσο περισσότερο ξέρεις να ακούς, τόσο πιο κοντά βρίσκεσαι στην σχεδόν υπεράνθρωπη αρετή της σοφίας. Στην τέχνη του "ευ ζείν".

Και γιατί να αποκτήσεις σοφία θα μου πεις; Σε τι ωφελεί η φιλοσοφία, η γνώση, όταν το μόνο που καταφέρνει είναι να προκαλέσει πόνο και ανασφάλεια;

Τι ωφελεί άραγε η ρημάδα; Και αν δεν είμαστε φτιαγμένοι να την αντέχουμε, γιατί την αναζητούμε; Γιατί δεν απορρίπτουμε μια και καλή τη συνειδειτότητα που μας βασανίζει;

Ίσως γιατί...
...γιατί...

Γιατί, το ίδιο το "Γιατί" είναι το μεγαλύτερο μεγαλούργημα της ύπαρξης.
Η αμφισβήτηση μας έφερε ως εδώ. Και είναι αυτή που θα μας οδηγεί πέρα, σε νέους ορίζοντες, για πάντα.

Αυτό το γιατί θα μας κάνει σοφότερους, την ύπαρξή μας πιο ουσιώδη, την ιστορία μας πιο συναρπαστική. Την δυστυχία πιο υποφερτή και την ελπίδα λιγότερο ουτοπική.

Γύρισα λοιπόν εδώ, παρέα με τα "γιατί" μου. Η έκρηξη θα γίνει τέχνη, η τέχνη καρπός και ο καρπός δέντρο, δέντρο συνείδησης και ευθύνης για τον καθένα μας. Μέχρι τότε έχουμε ανάγκη από ιστορίες όμως, "ανείπωτες" ιστορίες, μικρές ιστορίες, φιλοσοφική σκέψη και εσωτερικό διάλογο.

Και αυτό το blog αν και μια ακόμα σταγόνα στον ωκεανό, θα συνεχίσει αυτό του τον ρόλο, μέχρι το τέλος.

Σε ευχαριστώ που ήρθες.

Με εκτίμηση,
ένας άγνωστος παραμυθάς.

Στον Παράδεισο.

https://www.youtube.com/watch?v=ZCQ53pWxDcE

Πολλές ειδήσεις τελευταία. Κακές ειδήσεις. Δύσκολα χρόνια.

Κάθε φορά που ακούω, βλέπω ή αισθάνομαι πως κάποιος ή κάτι πεθαίνει και φεύγει για το μεγάλο ταξίδι στο "παντού και πουθενά", ηχεί στα αυτιά μου αυτή η μελωδία. Φαντάζομαι αυτό το "παντού και πουθενά" του "παραδείσου". Έξι λεπτά "αιωνιότητας". Αν υπάρχει σίγουρα έτσι πρέπει να ακούγεται... 

Στον παράδεισο, θα μυρίζει μέντα και λεμόνι και λεβάντα και χιλιάδες άλλα αρώματα που χώσαμε στα εργαστήρια προσπαθώντας να κάνουμε απορρυπαντικά. Απορρυπαντικά, ενάντια στην ρύπανση της φύσης μας, 

Στον παράδεισο, Η λογική θα βασιλεύει και η παραφροσύνη θα είναι έννοια άγνωστη. Όλοι θα είναι παιδιά που θα παίζουν ανέμελα έξω από το άγγιγμα του χρόνου και της φθοράς. Ούτε βόμβες, ούτε πείνα, ούτε φόβος. Κυρίως όχι φόβος. Καμία ανάμνηση του επίγειου "υπόγειου" παρελθόντος. Καμία οργή, καταπίεση και ανάγκη για επαναστάσεις. Κανένα δόγμα και σύνορο. Καμία μονάδα μέτρησης. Ένας τόπος φτιαγμένος από την ουτοπία της ανθρώπινης παράνοιας. Ένας τόπος για όλους και κανέναν. Η τουλάχιστον έτσι θέλω να πιστεύω ότι θα είναι. Αρμονία, δίχως πλήξη. Ανυπαρξία δίχως απληστία. Ισορροπία. 

Μέχρι να φτάσουμε εκεί όμως, πρέπει να βγάλουμε άκρη εδώ. Που ξέρεις; Ίσως η "ουτοπία" να μην είναι τόσο μακριά όσο νομίζουμε.

"Ελλάς Ελλήνων;"

Ελλάς Ελλήνων Χριστιανών
της μάνας τους καμάρια
Αντίφα ρήσεις φασιστών
στου πύργου τα ντουβάρια.

Του Αλεξάνδρου η χώρα μια
του ΠΑΟΚ είναι η άλλη
η σύγχυση μες στο μαντρί
φέρνει τεράστια ζάλη.

Του Αχιλλέα, του Περικλή,
του Αλεξάνδρου οι γόνοι;
ή μήπως είμαστε απλά
της σκέψης δολοφόνοι;

Έθνος, θρησκεία καταγωγή
τα κάναμε μπουρδέλο
άρχοντες οι Αμερικανοί
κι εμείς τιμή καπέλο.

Για κυριαρχία Εθνική
μιλάμε παλικάρια
ενώ ο ένας του αλλουνού
του βγάζουμε τα μάτια

Ποια ιστορία, πολιτισμός
μας έχει απομείνει;
Ποιος είναι εν τέλει ο δεσμός
που Έλληνα σε ντύνει;

Είναι το θρήσκευμα; η γλώσσα;
Η μήπως ένα κόμμα;
Είναι ο αρχαίος μας δεσμός
που θάψαμε στο χώμα;

Είναι οι δούλοι στα έδρανα,
οι κλέφτες στα παγκάρια,
οι εργοδότες με τα γιοτ,
τα κόκκινα φανάρια;

Πρέπει βαθιά να ψάξουμε
να βρούμε μια λύση
αλλιώς ο τόπος της Ελιάς
θα γίνει άγρια Δύση.

(Στη μνήμη σου Τζίμη.)