Μικρές Χαρές

Οφείλω να ομολογήσω πως όταν πρωτοαντίκρυσα τα πρώτα δευτερόλεπτα της μικρής αυτής ταινίας, ανησύχησα. Για μια στιγμή φοβήθηκα πως θα δώ άλλη μια μικρού μήκους δίχως νόημα ή ακόμα χειρότερα οτι θα δώ μια ταινία με υπερβολικά περίπλοκο και δύσβατο νόημα. Όμως όσο η ιστορία προχωρούσε, στιγμή τη στιγμή, ένιωθα όλο και πιο οικεία μέσα μου. Λές και ξαφνικά ανέβηκα σε ένα άγνωστο τραίνο χωρίς να ξέρω τον προορισμό, όμως με πολύ όμορφη διαδρομή. Μέσα σε πέντε κιόλας λεπτά, έκανα ένα ολόκληρο ταξίδι και γύρισα πίσω. Το μόνο που θυμόμουν όταν επέστρεψα, ήταν οτι δεν είμαι πιά ο ίδιος. Όχι δεν πήρα ψυχοτροπικά μανιτάρια, ούτε κάπνισα κάτι περίεργο. Αντίθετα είχα να νιώσω τόσο νηφάλιος χρόνια. Πόσα πράγματα θεωρούμε δεδομένα, σκέφτηκα. Πόσα πράγματα χάνουμε απο τη ζωή, γιατί τα θεωρούμε ασήμαντα και ανάξια. Σε κάνει να τρελαίνεσαι! Τελικά ένα πράγμα είναι σίγουρο σε αυτή τη μικρή ζωή, δεν μπορείς να εκτιμήσεις κάτι μέχρι να το χάσεις για πάντα. Το χειρότερο είναι βέβαια πως μερικές φορές είσαι σίγουρος πως θα το χάσεις και συμβιβάζεσαι... Αυτό ακριβώς όμως είναι και η βαθύτερη ουσία αυτού του έργου τέχνης. Να μην συμβιβαζόμαστε και να μην παραιτούμαστε. Δεν υπάρχει κάτι παραπάνω που μπορώ να πώ για αυτή την ιστορία, παρά μόνο οτι μίλησε μέσα μου και μου "έμαθε να βλέπω" με σιγουριά και ελπίδα τον κόσμο. Συνοψίζοντας, αν μπορούσα με μία μόνο φράση να χαρακτηρίσω αυτην ταινία και το μήνυμα που περνάει, θα ήταν "Μας θυμίζει όσα η ζωή μας ανάγκασε να ξεχάσουμε". Η συνέχεια επι της οθόνης.

http://www.youtube.com/watch?v=flkFW5E0XcM